Het aantal mensen met obesitas neemt wereldwijd toe. Er zijn nu meer mensen die lijden aan overgewicht dan aan ondervoeding.
Twee derde van de Britse volwassenen is te zwaar en één op de vier is zwaarlijvig. Journalist Jacques Peretti ging op zoek naar de verantwoordelijken voor de radicale verandering van onze eetgewoonten.
Hoe beïnvloeden beslissingen die 40 jaar geleden zijn gemaakt in de Verenigde Staten de manier waarop we eten?
Glucose-fructosestroop
Peretti reisde af naar Amerika om het verhaal van glucose-fructosestroop te onderzoeken. De zoetstof werd in de VS in de zeventiger jaren geprezen door de minister van Landbouw Earl Butz onder Richard Nixon omdat overvloedige maïsvoorraden als sneeuw voor de zon verdwenen.
Het is goedkoper en zoeter dan suiker en wordt inmiddels verwerkt in de meeste levensmiddelen en frisdranken. Glucose-fructosestroop is niet alleen zoeter dan suiker, het verstoort de werking van leptine, het hormoon dat onder meer onze eetlust controleert. Wanneer je het eet of drinkt weet je dus niet wanneer je moet stoppen.
Diskrediet
De Britse voedingsdeskundige John Yudkin waarschuwde als één van de eersten voor de gevaren van suiker, maar zijn bevindingen werden destijds in Amerika in diskrediet gebracht. Een rapport door het Amerikaanse Congres gaf vet in plaats van suiker de schuld voor het toenemende aantal hart- en vaatziekten. De voedselindustrie kwam met allerlei lightproducten met een laag vetgehalte die bovendien gezond zouden moeten zijn voor het hart. Er werd nóg meer suiker toegevoegd aan de producten.
In de zeventiger jaren maakten Britse levensmiddelenfabrikanten gebruik van advertentiecampagnes om het eten van tussendoortjes te bevorderen. Fastfoodketens schoten als paddenstoelen uit de grond. Twintig jaar na de komst van McDonald’s was het aantal fastfoodrestaurants in Groot-Brittannië verviervoudigd.